Ταξίδι

 

Το τρένο. Οι γραμμές του τρένου. Οι μαργαρίτες ανάμεσα στις γραμμές του τρένου. Το σίδερο. Η επικίνδυνη αίσθηση μεταξύ πάγου και φωτιάς. Ένα συνταίριασμα των άκρων. Η ανθρώπινη φύση να αποζητά τη γλυκύτητα της θλίψης και να εμμένει σ’ ένα καθρέφτισμα   δακρύων. Ναι, Ο σιδηρόδρομος. Μια ευθυγράμμιση σε καλλίγραμμο σώμα  δίχως γόνατα. Υπάρχει ακόμη ταξίδι. Το μυστικό τούνελ προσφέρεται για το πέρασμα. Κάθε πέρασμα κι ένα μικρό σκοτάδι. Μετά το φως. Αναρίθμητα κύματα φωτονίων καθιστούν τις ψευδαισθήσεις υπαρκτές. Ένα κρύο καπουτσίνο, ένα βλέμμα κι ένα τσιγάρο αρκούν για επόμενες χιλιάδες σκέψεις. Για επόμενα χιλιάδες ταξίδια. Οχτώ και μισή προ μεσημβρίας. Αναχωρήσεις και αφίξεις. Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Ένα σάκο βιβλία και ήρωες που ψυχανεμίζονται ασυνήθιστα γεγονότα. Αλλά οι  εξελίξεις αν και  μετέωρες, πάντα καταλήγουν στην ίδια ρίζα.  Τα ταξίδια λοιπόν. Αυτά και το τρένο. Οι ψευδαισθήσεις κι εσύ με τον πράσινο σάκο κάτω απ’ το επιτακτικό βλέμμα του ήλιου. Όλα καλοκαίρι.  Όλα στον ήλιο. Και επανέρχομαι στο τρένο. Το τρένο, που προφασίζεται το σώμα λίγο πάνω απ’ το χώμα, ανάμεσα στις μαργαρίτες και εφάπτεται με το σίδερο.  Μια ερωτική πράξη για ώρες που σφυρίζει σε όλους τους σταθμούς ιδρωμένο. Κι είναι το ταξίδι.  Ο έρωτας. Το ταξίδι. Οι ψευδαισθήσεις αυτομολούν λέξεις όπως ζωή, ζωή, ζωή και ταξίδι. Τις  απαραίτητες αποσκευές  δηλαδή για να φύγεις. Το τρένο.

 

Κείμενα/ Γεσθημανή Σιδερίδη Ιούνιος 2016 ©