Άδειος δρόμος

Ο άδειος δρόμος μύριζε υγρασία

χνούδι λεπτό σκέπαζε κάπου τη χλόη

και μόνον οι λεύκες έδιναν σκιερά σημάδια κίνησης

το μαντήλι κρατούσε σφιχτά, στο άνυδρο χέρι της

μια λεπτομέρεια εξείχε από δαντέλα.

Εκείνος,  τρυφερά την έπιασε απ’ τον καρπό

«Αγάπη μου, δεν περνούν καράβια από δω,

το ταξίδι θέλει ψυχή». της είπε, και τράβηξε

το μαντήλι της στοργικά.

               Γεσθημανή  Σιδερίδη  Ιούνιος 2013  ©