Όταν τα πρέπει

Τα σκόρπια φύλλα συντετριμμένα πενθούν

ένα  πρέπει ολόγεμο αλυσίδες, σκοινιά κλπ κλπ 

όπως κι εσύ εξάλλου

ανάβεις την καμένη λάμπα το βράδυ σαν φτάνεις

από φεγγάρι δεν ξεμείναμε ποτέ

κι από σταφύλι ο ιδρώτας περίσσευε

όλα τα άλλα υπό έλεγχο σε μια βαλίτσα

για ένα  δρόμο από δρομάκι

αν δεν είχα εισιτήριο θα άναβα φωτιά

κι αν δεν έκλαιγαν τα μαλλιά μου, θα τα ξύριζα

ωστόσο ακούω το θρήνο των φύλλων

γενναία χορεύω στα κορμιά τους

με τις πατούσες να λιώνουν  το λαιμό τους 

δίχως οίκτο.

Γεσθημανή  Σιδερίδη  Δεκέμβριος 2015    ©