Στο λεωφορείο  

 

 

Κανείς δεν έδινε σημασία πια στο τι υπήρχε εκεί έξω. Όλοι έτρεχαν και τρύπωναν  στο λεωφορείο σαν αρουραίοι υπογείων. Ένιωσα παραλίγο να κολλάω την ασθένεια των αυτοκτονικών δευτερολέπτων. Και δεν έμοιαζε καθόλου με το κυνηγητό που παίζαμε τότε. Άλλο να σε κυνηγάει κάποιος. Το χειρότερο είναι, ο εαυτός να κυνηγιέται ακατάπαυστα απ’ τον εαυτό.

Εντυπωσιακό το πώς ξεγλιστρούσαν όλοι στις ώρες. Μέχρι να έρθει η επόμενη ώρα. Απλώς για  να υποδεχθεί τη μεθεπόμενη ώρα, που όλα θα είναι ίδια κι απαράλλαχτα. Μέχρι την ώρα, που θα συντονίζει όλες τις άμοιρες ώρες.  Άλλο πάλι και τούτο.  Καμία απόχρωση. Κανένα σχέδιο. Όλα ίδια και τετραγωνισμένα. Σφιχτά, άνοστα τετράγωνα.

 Η παρατήρηση γλιστρούσε στα αυλάκια των μετώπων τους με κίνδυνο. Τυφλή κι ανυπεράσπιστη.  Ήθελα να βάλω τις φωνές μήπως τη σώσω  από βέβαιο θάνατο.

Με κράτησε η μια στιγμή που είδα στο αριστερό χέρι μιας κυρίας ένα στολίδι. Ένα ολόχρυσο από ψέμα ρολόι, που συνεχώς κοιτούσε με μεγάλη λαχτάρα και  το κρατούσε με τα δυο δάχτυλα του άλλου χεριού,  εξαργυρώνοντας τη στοργή. Τότε σκέφτηκα πως κάνω λάθος. Πως εγώ, που δεν φορώ ρολόι και ειδικά χρυσό, δεν μπορώ να καταλάβω την ευθύνη που φέρει γι αυτό το κόσμημα. Όμως, η μικρή μου φωνή με τραβούσε απ’ το μανίκι και με τεντωμένες χορδές, σχεδόν μελανιασμένη,  μου έλεγε πως ποτέ δεν θα φορούσα ρολόι και δη χρυσό. Καμία ενοχή δεν έχω. Κι ας είναι γυμνά τα χέρια μου από στολίδια.   Χαμήλωσα το βλέμμα και έκανα πως δεν έβλεπα τους θανάτους. Θρηνούσα.  Κοιτούσα έξω απ’ το παράθυρο όλα όσα χωρούσαν τα μάτια μου.  Αναρωτιόμουν πως θα μπορούσα να τους ξυπνήσω.  Μάταιο σκέφτηκα τέλος. Θα με περάσουν για τρελή. 

Ωστόσο, παρότι Δεκέμβρης, λαχταρούσα έναν περίπατο στα χόρτα και τις πέτρες όπως άλλοτε με τα παιδιά της γειτονιάς. Νοστάλγησα τα τρεχαλητά και τα  αυτοσχέδια παιχνίδια με τα κοκαλάκια  που σκάβαμε το λοφάκι. Είχαμε κηδέψει πολλούς αρχαίους. Με όλες τις τιμές. Κάποιους τους είχαμε αναστήσει και τους χρίζαμε εξερευνητές ή βασιλιάδες.  Ανάλογα  με τους όρους του παιχνιδιού και τον χρόνο.

Οι εξερευνητές, είχαν τον καλύτερο τρόπο να ξεγελούν τον χρόνο.

Κάθε μέρα, είχαν μια αποστολή στον ήλιο.

 

 

 

 

       Γεσθημανή  Σιδερίδη  Δεκέμβριος  2014   ©