Μισή ώρα πριν…

 Η Ευθυμία βούλιαζε ολοένα

στον πάτο του φλιτζανιού το σκοτεινό

κι εγώ της αράχνης ύφαινα κλωστές

μες στα δαχτυλίδια του καπνού

νωχελικά τις έδενα στα πλάγιά του

μήπως το χρόνο σκλαβώσω στα χείλη

τα δευτερόλεπτα να πίνει αργά

όσο η βάρκα δεμένη στον κάβο ήταν

όσο ο βρόγχος σπάραζε ακόμη στο σκοινί.

Όμως η σταγόνα που στην κόψη του λεπτού γλίστρησε

την έρημο μιας απόγνωσης καθρέφτισε

λίγο πριν, φαντάσου,

λίγο πριν τα θρύψαλα της πορσελάνης ματώσουν.

Γεσθημανή  Σιδερίδη  Ιανουάριος 2014  ©

(Για ένα αγαπημένο μου πρόσωπο)