Τελευταίος   ήχος

Η φωνή χάθηκε απότομα στο βουητό της πόλης

Η Μαργαρίτα, με δυο κραυγές  μάδησε τα πέταλά της

Άναυδη  κοιτά το κόκκινο τσιμέντο

Ένα θρόισμα πεταλούδας άκουσε μόνο, απαλό

Είδε τον  έρωτα να δραπετεύει στα λευκά φτερά της

Ύστερα, δεν απόμεινε στάλα ζωντανού ονείρου

Η βράχνα έπνιξε τις τελευταίες χορδές

Πώς να γράψουμε πια για τον έρωτα;

Τώρα το κόκκινο, άλλα πράγματα σημαίνει


Γεσθημανή  Σιδερίδη  Σεπτέμβριος 2013   ©