Άπειρο λευκό

 

Από τώρα και στο εξής είπε, θα αρμενίζει σε γαλάζια σύννεφα. Και γω που δεν γνωρίζω είπα, θα ‘ρθω μαζί σου. Είχα αναμνήσεις από μικρή πολλά αναγνώσματα. Ωστόσο δεν είναι απλώς ένα γλυκό για δοκιμή προκειμένου να με πείσει. Άρχισα να μαζεύω χρήσιμα αντικείμενα όπως χαρτί, φτερό, μελάνι και λίγα σεντόνια. Λευκά και ροζ να μας ταιριάζουν. Η βάρκα σε γαλάζια ευτυχία, ζωγραφισμένη στο χέρι με ένα μάτι από πράσινο γλυκό της μέντας μας υποδέχτηκε αξιοπρεπώς. Τα κουπιά σε φωτεινές απoχρώσεις, προς ολοταχώς  στα χάδια. Φοβήθηκα στην αρχή η αλήθεια είναι. Και τον ήλιο που έκαιγε φοβήθηκα. Και τα αστέρια που κολυμπούσαν στο στέρνο του φοβήθηκα. Όλα αυτά όμως με παρότρυναν. Ήμουν έτοιμη για μια βουτιά στο άπειρο λευκό το άγνωστο, που εκκολάπτει  τις ιριδίζων αποχρώσεις και επισημαίνει την απόλυτη ισχύ του. Σκέφτηκα πολύ αν θα ακολουθήσω το άγνωστο. Όσο δηλαδή περνάει μια γάτα ίωση για δύο χρόνια συνεχώς. Με συνάχι και όλα τα συναφή, αφού τίποτα δεν μπορεί να διαχωρίσει ένα φτέρνισμα της από μια σιγή. Ωστόσο συμμερίζομαι το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή. Πώς εξάλλου θα είχε όλα αυτά τα υπέροχα χρώματα δίχως μια σταγόνα. Δίχως  φως. Τώρα περπατώ σε κήπους με ρόδα. Ένα χέρι προσφέρει όλα τα δώρα. Κι όλη η δύναμη ξύπνησε στην πελώρια αγκαλιά μου με μια πνοή.  Με όλους τους ήχους, όλες τις γεύσεις, όλες τις ευωδιές και όλα τα χρώματα των άπειρων συμπάντων.  Ο παράδεισος με λίγα λόγια.

 

Γεσθημανή Σιδερίδη/ κείμενα 2015 ©