Και τώρα που θέλω λιγότερο να μιλήσω

γι αυτό που συμβαίνει

και περισσότερο γι αυτό που νιώθω

στην πέτρα που βρέχεται εδώ

και χώνεται κάτω απ΄ της μηλιάς τα φύλλα

σα  νοτισμένη υποψία που κοιμάται

στη μασχάλη της άπειρης σκέψης

πώς να σιάξει τάχα του κύκλου την ευθεία

ή  να ερμηνεύσει αριθμούς που διέπουν την ύλη,

θα καθίσω εδώ, κοντά της

ολότελα γυμνή από σκέψεις

μόνο και μόνο να παρατηρήσουμε άδολα

 πως σβήνει ο φόβος

στην αγάπη.

 

Ποιήματα / Γεσθημανή  Σιδερίδη  Οκτώβριος  2016 ©