Ο ταχυδρόμος

Όσο ο ταχυδρόμος διένειμε τα φύλλα των σιωπών

οι ανάσες των αμερόληπτων οδοιπόρων

κροτάλιζαν στο σπάσιμο της κόγχης τους.

Ήταν στεγνά ακόμη και ξεραμένα

σε λίγο θ’ αφουγκραστούν οι παραλήπτες

όλες τις μουσικές σκέψεις των φυλαγμένων πόλεων

στο ενδιάμεσο θα κατοικούν προθέσεις και προσδοκίες

όπως πάντα στις επιστολές

σε μικρά ξύλινα σπιτάκια στα ψηλότερα δέντρα

με όνομα και διεύθυνση

(όπως, ρομαντικός…)

Τώρα βραδιάζει

κι όλα τα βράδια απ’ το χθες, είναι νοτισμένα

εύκαμπτα πια σώζουν τις αποστάσεις των λέξεων

και οι έννοιες δεν κινδυνεύουν να θρυμματιστούν τέτοιες ώρες.

Ποτίζουν μόνο τους σκαμμένους πόρους στο άνυδρο σώμα,

ωστόσο ο αποστολέας, σ’ ένα μελανοδοχείο λιωμένος,

απαθανατίζει μορφές ακέραιες στα λευκά φύλλα.

Απομακρύνεται ο ταχυδρόμος

κι εγώ στην πόρτα φυλλομετρώ επιστολές

 αποστολέας και παραλήπτης… ρομαντικός. 

Το κουδουνάκι απ’ το ποδήλατο ξελιγωμένο, τ’ ακούς;

Σε ρωτώ ποιητή, πόσους ρόλους αλήθεια έχεις;

Γεσθημανή  Σιδερίδη  Ιούλιος  2014   ©