Ο Δεντρόκηπος

Το μεσημέρι εκείνο στον δεντρόκηπο

 κλαίει ακόμη

αγκιστρωμένο σ’ ένα βυσσινάκι

που η Άννα κοιτούσε με λαχτάρα

και δεν μπόρεσες να φτάσεις, αχ,  παιδί!

Και το γρατζουνισμένο γόνατο θυμάται,

αιμορραγεί, σφαδάζει.

Όπως το ξεχαρβαλωμένο ποδήλατο

ονειροβατεί στο λόφο που δεν πρόλαβε να τσουλήσει.  

«Μια μεσημβρία θολή ήταν και πάει»,

 Προφασίστηκε τότε η μαντάμ Μαρί.

Κι από παιδί συναίνεσες καθώς έπρεπε.

Μα η ουλή είναι εκεί.

Θυμάται.

 Αιμορραγεί.

 Σφαδάζει.

Γεσθημανή  Σιδερίδη Απρίλιος  2014   ©