Άτιτλο

Καιροφυλακτούσες  χειμώνα

όταν οι πρώτες στάλες ακόμη,

έγδερναν  τη λεία επιφάνεια του μήλου.

Μήτε μια άσπρη μέρα δεν έκαμες εφέτος.

Σκληρός και μοχθηρός κατασκεύασες μιαν απάτη.

Και τώρα που τα πράγματα άλλαξαν

και χορτασμένος από σάρκα και ψυχή,

μέσα απ’ τις τύψεις του θανάτου, χειμώνα,

γενναία παραδόθηκες στη ανεμώνη.

Κι η ενοχή, που σπάει το κόκαλο στο βράχο,

αγκομαχάει στης άνοιξης τα πόδια

κι οι λόφοι γιομίζουν χαμομήλια

κι οι τάφοι πανσέδες και νάρκισσους, χειμώνα.

Γεσθημανή  Σιδερίδη  Φεβρουάριος 2014  ©