Ο ποιητής

Επέστρεφε  απ’ τις επιθυμίες

Βασανισμένος  ο ποιητής

Έπνιγε  την κολασμένη αλήθεια

Στην απραξία των συντεταγμένων στιγμών

Στο πέρασμα της νύχτας

Ξεπούλαγε την ηδονή σε μελανιασμένα χαρτιά

Είχε μάθει καλά να βυθίζει – το εγώ-

Στη μαύρη θάλασσα της ψυχής

Κι έτσι αγνός κι αμόλυντος

Ν’ αποχαιρετά  θλιβερά τις λέξεις

-Ζήσε όσο μπορείς-

Γεσθημανή  Σιδερίδη  Ιούνιος 2013   ©